bonjour tristesse

a house in New Orleans...

se as nubes caeran ós teus pés non terias nin gana de miralas, se o vento inflamado quixera acariña-la tua faciana nin sequera mirarías de onde ven,...
e quen sabe se chegarás algun día a dicirme como viñeche parar aqui,
quen sabe se me interesa ou non, se a tua respiración xa me confunde dun xeito que nunca entendín
dóeme a gorxa se che escoito falar, dóeme o peito se a tua voz se me asoma e síntoo,
marchei porque xa non podía agardar máis, porque era imposible seguir a sé-la pedra que agardaba a que tropezaras...
III.06

noite do 17 de maio

enjoy

beleza moi agochada...